“Er is niets zoeter in de wereld van het bestaan dan gebed. De mens moet leven in een staat van gebed. De meest gezegende toestand is de toestand van gebed en smeekbede.
Het gebed is een gesprek met God. De grootste verworvenheid of de zoetste staat is niets anders dan een gesprek met God. Het schept spiritualiteit, creëert bewustwording en hemelse gevoelens, maakt ons nog gevoeliger voor de aantrekkingskracht van het Koninkrijk en roept de ontvankelijkheid van de hogere intelligentie op.”

In de Bahá’í geschriften komen vele gebeden voor over verschillende aspecten van het leven en voor diverse gelegenheden. Deze gebeden, die zijn geopenbaard door de Báb, Bahá’u’lláh en ‘Abdu’l-Bahá, worden als de enige zuivere vorm van aanbidding beschouwd. Ze zijn vaak in zeer beeldende taal geschreven. Aan deze gebeden wordt een bijzondere kracht en werking toegeschreven. Enkele voorbeelden:

Bij moeilijkheden:

“Is er iemand die moeilijkheden wegneemt buiten God? Zeg: Ere zij God! Hij is God! Allen zijn Zijn dienaren, en allen verblijven bij Zijn gebod!”

Voor genezing:

“Uw Naam is mijn genezing, o mijn God, en het U gedenken is mijn medicijn.
U nabij te zijn is mijn hoop, en liefde voor U is mijn metgezel.
Uw erbarmen met mij is mijn genezing en mijn steun in deze wereld en in de wereld die komen gaat.
Gij zijt waarlijk de Almilddadige, de Alwetende, de Alwijze.”

Voor kinderen:

“O God, leid mij, bescherm mij, maak mij een stralende lamp en een schitterende ster. Gij zijt de Machtige en de Krachtige.”

Gebeden worden zowel alleen als in bijeenkomsten gezegd of gezongen. De gelovige bepaalt zelf wanneer, waar en hoe hij gebeden zegt.
In elk geval zeggen Bahá’ís iedere dag een verplicht gebed.

In grote en kleine bijeenkomsten worden gebeden gezegd:

“Gebedsbijeenkomsten zijn gelegenheden waarbij iedere ziel kan aansluiten, de hemelse geuren kan inademen, de zoetheid van gebed kan ervaren, het Scheppende Woord kan overdenken, weggevoerd kan worden op de vleugels van de geest, en met de enig Geliefde kan verkeren. Er ontstaat een gevoel van kameraadschap en van een gezamenlijk doel, in het bijzonder bij de geestelijk verheven gesprekken die op zulke momenten als vanzelf ontstaan en waarmee “de stad van ‘s mensen hart” geopend kan worden.”